هجدهم سپتامبر - نمایشگاه کار (Career Expo)

دانشگاه ما یه قسمت داره به اسم Career Center که مسئولیت اصلی اش اینه که برای دانشجوها و فارغ التحصیل های اینجا کار پیدا کنه. این مرکز هر ترم یک نمایشگاه میذاره که توش شرکت های بزرگ امریکا رو که میخوان دانشجو بگیرن دعوت میکنه که بیان دانشگاه و از بچه ها رزومه بگیرن. 

طبق قانون اینجا من تا تابستون نمیتونم بر سر کار. در واقع باید 18 واحد پاس کرده باشم که بتونم برم سر کار. اما گفتم بذار برم ببینم چطوریه که برای دفعه های آینده آماده باشم. منصور هم میخواست بیاد شاید یه شرکتی پیدا کنه و بتونه کار کنه. 

از در که وارد شدم دیدم امروز همه با کلاس شده بودند و با کت و شلوار و لباس های خیلی رسمی آمده بودند. البته قبلا توی ایمیلی که به بچه ها زده بودند نوشته بودند که Business Attire داشته باشید.  

  

 

منصور بدون لباس رسمی آمده بود و همینطوری که توی صف ایستاده بودیم اون آقایی کارت ها رو نگاه میکرد به منصور گفت آقا شما اجازه نداری با این شلوار جین وارد اینجا بشی. برای همین منصور دیگه نیامد. صف اش هم خیلی طولانی بود. یه برچسب هایی هم دادن که بچسبونیم روی سینه که اسممون روش باشه.

داخل سالن بچه ها توی صف شرکت ها می ایستادن و با نماینده های شرکت ها صحبت میکردن و یه برگه یا دو برگه رزومه بهشون میدادند.

  

غرفه شرکت های بزرگ از همه شلوغتر بود. غرفه آمازون, میکروسافت, تگزاس اینسترومنت از همه شلوغ تر بود و یکی دو تا غرفه بودن که نماینده هاشون لباس نظامی پوشیده بودند داشتن مگس می پرودن. 

 

 

اینم صف آمازون. به سر صف دقت کنید یه چیز جالب متوجه میشد که بعدا مینویسم. 

 

 توی امریکا دانشجو بودن و اهل درس بودن خیلی مهمه. شرکت ها هم خیلی دوست دارن از دانشگاه ها کارمند بگیرن تا بخوان از کسی که تحصیل نکرده استفاده کنن. جالبه که دانشگاه ها رقابت دارن که این شرکت ها دانشجوها و فارغ التحصیل های بیشتری ازشون استخدام کنه. همین رقابت باعث میشه که سعی کنن هر تسهیلاتی رو که صلاح میدونن بذارن که بچه های بیشتری رو بتونن بفرستن سر کار.  

دانشگاه ایران ما که میخواست هر چی زودتر ما درسمون تموم بشه و از شر ما راحت بشه. حالا هر کسی بعدش کار گیرش میاد بیاد هر کی هم نمیخواد به جهنم. اصلا به دانشگاه چه ربط که بخواد فکر کار دانشجوش باشه؟