تبعیض در انتخاب دانشجو در امریکا

اولین شک فرهنگی ای که من در مورد دانشگاه های امریکا داشتم مربوط به دو سال پیش میشه که این جمله بود رو توی سایت دانشگاه USC خوندم:

We do not discriminate on the basis of race, religion, national or international origin, color, sex, age, veteran status, or disability. It is our intention that all qualified applications be given equal opportunity and that our selection is based upon merit alone.

دوستانی که اپلای میکنن میدونن که توی همه دانشگاه ها جمله مشابه این وجود داره. وقتی من این جمله رو خوندم به معنای واقعی بهم شک دست داد. با خودم نشستم فکر کردم, اگر من یه امریکایی و رئیس یه دانشگاه امریکا بودم چکار میکردم؟ اولش میگفتم دانشجوی اینترنشنال یعنی, همه امریکایی ها بیان تو! بعدش میگفتم مسلمون تروریست برای چی باید وارد بشه؟ هر کسی مسلمونه ریجکت. بعدش میگفتم سیاه پوست ها بی فرهنگن, همه سفیدها در اولویت باشن. بعدش فکر میکردم نژاد خودم برتره, همه هم نژادی های خودم در اولویت باشن. بعدش میگفتم هر کسی سن اش از X بیشتره اصلا برای چی میخواد درس بخونه, بهتره فکر آخرتش باشه! آخرشم فکر میکردم که کسی که ناتوانی های جسمی داره, بهتره بره به ناتوانی هاش برسه, چرا باید ادامه تحصیل بده؟ اون وقت واقعا کسی میتونست به من بگه انسان؟

توی امریکا هیچوقت چنین ظلمی در مورد یک جنسیت خاص وجود نداره که بخوان شرایطی بذارن که یک جنسیت خاص نتونه توی رشته ای که دوست داره ادامه تحصیل بده. چنین توجیهی غیرقابل قبوله که چون یه دختر نمیتونه هیچوقت توی معدن کار کنه حق نداره همچین رشته ای رو بخونه. کسی که اینو میگه هیچ درکی از دانش نداره. چه بسیار دخترهایی که معدن خونده باشن و به پیشرفت علمش هم کمک کرده باشن اما هیچوقت نیازی به کار کردن توی معدن نداشته باشن.

یکی از بزرگترین تفاوت های فرهنگی ما با امریکا در این هست که اونجا میگن آموزش باید برای همه باشه و هر کسی با هر سطح توانایی و شرایطی باید بتونه در رشته ای که دوست داره ادامه تحصیل بده. حالا چون همه دانشگاه ها نمیتونن استنفورد باشن, شرایط برای ورود به دانشگاه های بهتر رقابتی تر هست.