احساس غریبی در جمع آشنایان

دیگه به جز عموی مامانم به همه فامیل های شیرازمون سر زدیم. برخوردها خیلی متفاوت بود. چند تا جالبش رو مینویسم:

-کجا میری؟

-امریکا.

-خوب جایی افتادی! 

- نیافتادم. کلی تلاش کردم.

- خوشم آمد خوب حال بعضی ها رو گرفتی. اگر بشنون سکته میکنن. از طرف من یه مدال افتخار جایزه داری.

- دو سال پیش گفتم به فلانی گفتم که میخوای بری امریکا. روشو کرد اونور گفت: ایش... امریکا؟ مگه الکیه؟ دختر فلانی از کانادا دو سال خودشو کشت نتونست حتی اکسچنج بگیره برای امریکا, بعد وودی میخواد بره امریکا؟!

- به فلانی گفتم که میخوای بری امریکا. خندید با مسخره گفت: "مگه امریکا خونه خاله است که هر کسی سرشو بندازه پایین بره اونجا! راهش نمیدن." خوشم آمد, بشنوه خوب حالش گرفته میشه.

- خیلی خیلی تبریک میگم. پسر منو هم یه راهنمایی کن بشینه خوب درس بخونه, بتونه بیاد امریکا دکتر بشه.

- خب تو هم که دیگه رفتی. دیگه برنگرد, همونجا یه دختر خوشکل قد بلند مو بور چشم آبی بگیر (شبیه تیلور خانم بود مشخصاتی که میگفت!) هم اقامت میگیری هم میتونی زود برگردی همینجا.

- پنج شش سال دیگه بخوای برگردی که دیگه من زنده نیستم.

- رفتی اونجا ما رو یادت نره ها. نری سال به سال خبری ازت نشه.

- منم بذار توی چمدون ببر. به خدا خوب ظرف میشورما. غذا هم بلدم درست کنم. توی چمدون جا میشم. تا قبل از رفتنت فکراتو بکن منم ببر.

- (دوستم) خوش به حالت! برو سال دیگه منم میام!

برای بعضی ها الگوی بچه هاشون شدم. برای بعضی ها بهتر از اونی بودم که بخوام الگوی بچه هاشون باشم. برای بعضی ها باعث خنک شدن دلشون شده بودم. برای بعضی ها اینقدر دور شدم که حتی دیگه تلاشی برای در کنار من بودن نداشتن. شاید دیگه حتی توجهی به من نداشتن. 

این روزا که میرفتم به اقوام سر میزدم, بیشتر احساس غریبی میکردم. حس میکردم که دیگه متعلق به اینجا نیستم. انگار هیچ وقت هم دیگه متعلق به اینجا نبودم. انگار که همه میدونستن که شاید برگشتی در کار نباشه. شاید بعضی حسرت میخوردن که کاش میشد .... هر چی بود, مشخص بود که همه اینو قبول کردن که دیگه من نمیتونم اینجا باشم و مشخص بود که هنوز نرفته, چقدر از همه دور شدم.