که جزو رفته هاییم ما نمرده

این مدت که شیراز بودیم, بعضی وقتا حس مرده ها رو داشتم. حس میکردم که اطرافیانم طوری با من برخورد میکنن که انگار مرده باشم. حسم "که جزو رفته هاییم ما نمرده" بود.  انگار که دیگه همه به این باور رسیده بودند که دیگه براشون وجود ندارم. اما چیزی که آزارم میداد, نگاه ها و رفتارهای حسودانه بعضی ها بود. هیچ نمیفهمم که علت حسودی بعضی ها چی بود؟ خب اونا هم موقعیت داشتن که درس بخونن. اونا هم با توجه به اون همه پول و کمکی که خانواده اشون میکرد میتونستن حتی شرایط بهتر از من داشته باشن. شاید فکر میکنن که زود ازدواج کردن یا توی ازدواجشون اشتباه کردن یا شاید ... من درکشون نکردم و نمیکنم. چیزی که میدونم اینه که هیزم تری به کسی نفروختم که لایق چنین برخوردهایی باشم.

به جز دو تا از نزدیکترین دوستام هیچ کس دیگه ای رو نتونستم توی شیراز ببینم. خیلی دلم میخواست بچه های دوران دانشجویی ام, بعضی از مسئولین دانشگاهمون و صاحبخونه خونه ای که اجاره کرده بودم رو برم ببینم اما نشد. همیشه با خودم خیالپردازی میکردم که پذیرشمو که گرفتم میام از همه خداحافظی میکنم و اگر فاند گرفته بودم میتونم براشون یه چیزی یادگاری بگیرم. اما زهی خیال باطل. همه وقتم که توی دندانپزشکی گذشت هیچی, همه پولم رو هم دادم برای دندونام.

این روزا فکر میکنم که خیلی با چیزی که پارسال بودم تفاوت کردم. پارسال شاید اوضاع روحی بهتری داشتم. الان مثل کسی شدم که بهش یه سرم وصل کردن و خودش نمیفهمه که در چه شرایطی هست. یه وقتایی به خودم میگه که چون دارم وارد یه مرحله دیگه ای از زندگی میشم طبیعیه. یه وقتایی هم خودمو سرزنش میکنم که اصلا چرا همچین تصمیمی گرفتم. آیا واقعا دیگه نمیشد اینجا زندگی کنم؟ آیا واقعا اگر میرفتم سربازی چی میشد؟ واقعا نمیتونستم بدون پارتی بازی و رشوه یه درآمد حلال داشته باشم که باهاش زندگیمو بسازم؟ بعد از سخنرانی آقای دستغیب فکر کردم شاید چقدر بعدها دلم هوای اینو کنه که یک ساعتی بشینم و به این سخنرانی ها گوش بدم. شاید یه چیزایی که یادم رفته باز یادم بیاد. واقعا خودم خودمو از اینا محروم کردم؟ یا گناهی کردم؟ یا سرنوشتم این بوده؟ یا ...؟