روز نهم - در دفتر سوشیال سکیوریتی

ما که رسیدیم دفتر سوشیال سکیوریتی خیلی خیلی خلوت بود. اکثر باجه هاش هم تعطیل بودند. پلیس اونجا یه مرد سیاهپوست درشت هیکلی بود. بعد فرم های مربوطه رو گرفتیم و پر کردیم و بچه ها یک به یک رفتند و مدارکشونو دادند. من یه عکس گرفتم اما بعدش که روی دیوار رو خوندم فهمیدم که اینجا عکس گرفتن ممنوع بوده برای همین من دیگه عکس نگرفتم. 

مدارکی که میخواستن:  

پاسپورت 

I-20 

I-94  

دو تا فرم تایید کار از دانشگاه 

 

یه یک ربعی که گذشت کم کم شلوغ شد. چیزی که جالب بود شماره ها حروف انگلیسی هم داشتن. مثلا Z394. آدمایی که می آمدند اکثرا سیاهپوست بودند و به نظر نمیامد که تحصیل کرده هم باشن. بعضی وقتا به خودم میگفتم ببین اینا امریکایی های آینده هستند. توی ایران هزار تا آدم تحصیل کرده داریم که لیاقتشون خیلی بیشتر از موقعیتیه که دارن. تلویزیون روی دیوار داشت یه اطلاعاتی در مورد سوشیال سکیوریتی و نحوه اپلای کردن براش میداد. ظاهرا جدیدا میشه که از طریق سایتش هم اپلای کرد اما احتمالا شامل ما نمیشده که دانشگاه برامون همچین سفری گذاشته. یک ربع بعد تعداد باجه هایی که کار میکرد زیاد شد و کارها تسریع شد. نوبت من که شد ازم آدرس و مشخصاتم رو باز پرسید. بازم توی شنیداری ها مشکل داشتم اما خیلی جدی نبود. بعدش مامور اونجا یه برگه بهم داد که رسید تحویل مدارک بود و گفت تا دو هفته دیگه کارتت میرسه دستت. بعد از اینکه یک یک بچه ها مدارک رو تحویل دادند برگشتیم دانشگاه. جالب بود که 40-50 نفری که ما از دانشگاه رفته بودیم در کمتر از یک ساعت و نیم همه کارهاش انجام شد. سه تا باجه فقط گذاشته بودند برای ما. در همین فاصله هم حداقل 30 نفر دیگه کارشون توی باجه های دیگه انجام شد. البته خب فقط میخواستن مدارک رو بگیرن و یه بررسی ساده کنن. کار خاصی هم نداشتن.