حکایت آن خر که زبان به طعنه رندان گشود

حکایت آن خر که زبان به طعنه رندی گشود و آن رند هیچ نگفت و هوشیار کسی است که سخنی نگوید که خیری در آن نباشد

خری زاهد به راهی رهگذر بود

      که رندی را بدآنجا خانه در بود

چو خر را حال و روز وی بدیدی

       قیاسی کردی و از جا رمیدی 

ز فندق مغز وی چیزی گذر کرد

         ز الطاف خدا ار ار ز سر کرد

که باشد حال تو احوال آن قوم

         نبینم فرق سر از پای و از دم

 چه باشد فرق تو با حال آنها

         بدانم عیب و اشکال شماها

فرومانده کسی کز تو شنیدست

        ز وی بدتر کسی کو راه دیدست

 چو طفلی باشی و خود هم ندانی

        بزرگی شو چو خر از ما چه دانی

نباشد عقل تو اندر میانه

        به رویا بینی و واقع زمانه

بخواهم از خدا آن سنگی که آید

        خورد بر کله ات عقلت برآرد 

همی گفت و چنان غافل ز ره شد

      فرو رفت پایش اندر گل گیه شد

خمش بود مرد عاشق در برابر   

      نگفتی یک سخن ز اول به آخر

ولیکن بنده چون اینرا بدیدم

      ز بهر خر چنین شعری سرودم

که گر کمتر ازین ار ار نمودی

      خدایت را درینجا ره نمودی

صفای عاشقان را گو ندیدی

      زبان بر طعنه شان هر دم گشودی

برو ای ماه و زین خر هم گذر کن

      خمش باش و درونت نغمه سر کن