تجربه وحشتناکی از حس حسادت

این پست مقدمه ای برای پست بعدی هست. فکر کنم قبلا یه چیزایی در موردش گفته بودم اما الان کامل تر مینویسم. (اسامی ساختگی هستند!)

وحشتناک ترین حسی که من به عمرم تجربه کردم همین حسادت بود. همیشه دلم میخواست بدونم که این حسادت چطوری هست, بعضی وقتا میدیدیم که بعضی ها به من حسودیشون میشه (از روی نادونیشون نه اینکه من چیزی باشم) اما هیچ وقت درک نمیکردم که اصلا این حسادت یعنی چه. یه بار از خدا خواستم که بهم نشون بده که حسادت چطور حسی است. سالها بعد زد و من عاشق یه دختری شدم به اسم تانیا و اتفاقا اون دختر از من خوشش نمیومد! چند ماه میگذشت که من همش توی فکرش بودم و هر روز به هر بهانه ای که شده بود از صبح میرفتم و نگاهش میکردم اما خب هیچ جوری نمیتونستم بهش بگم. بعدها فهمیدم که تانیا عاشق یکی دیگه شده به اسم خشایار ولی من نمیتونستم ببینم. هر چی فکر میکردم که اصلا چطوری ممکنه عاشق اون آدم شده باشه, به هیچ چی نمیرسیدم. یه روزی رفتم بهش گفتم که دلم میخواد باهاش ازدواج کنم! اونم گفت با یه نگاه غضب آلود بهم گفت که "من اصلا از شما خوشم نمیاد" و روشو برگردوند و راهش و کشید و رفت. تا مدت ها بهترین جمله ای که شنیده بودم همین بود! برای خودم هر روز میگفتم "من اصلا از شما خوشم نمیاد" و فکر میکردم که چون میخواسته ناز کنه اینطوری بهم گفته و کلی خوشحال میشدم. اما یه روزی بهم ثابت شد که اون واقعا عاشق خشایار شده و هیچ راهی برای من وجود نداره, اون روز واقعا دلم شکست (برای دومین بار خیلی شدید). یک لحظه توی خیالم که داشتم باهاش حرف میزدم بهش گفتم: "کاش من خشایار ات بودم". همین جمله از ذهنم گذشت یکباره حس کردم یه آتیشی از درونم شعله کشید, چند ثانیه ای حس بسیار وحشتناکی بهم دست داد. بعد یه صدای توی ذهنم شنیدم که میگفت حسادت که میخواستی ببینی چیه همینه. برای اولین بار و امیدوارم آخرین بار توی زندگیم حسادت کردم. اونم به خاطر این بود که واقعا عاشق تانیا بودم. به هر حال بعد از اون روز دیگه هیچوقت ندیدمش و چند سال بعد شنیدم که با همون خشایار ازدواج کرده. نمیدونم خوشبخت شده یا نه اما چیزی رو که میدونم اینه که قسمت من نبوده. به هر حال این شد که حسادت رو واقعا حس کردم و خوشحالم که آدم حسودی نیستم و خوشحالم که احساس لذت میکنم.

مطلب اصلی در پست بعدی

پرسش و پاسخ: ثبت اختراع در آمریکا چه مزیتی داره؟مثلا اقامت میدن؟

پرسش:

سلام دوست عزیز

میشه لطف کنی بگی ثبت اختراع در آمریکا چه مزیتی داره؟مثلا بهت اقامت میدن؟

پاسخ:

سلام.

مزایای ثبت اختراع در امریکا همون حفاظت از ایده شما برای کسب و کار آینده هستش. اگر واقعا یه ایده ای پولساز و به درد بخور باشه کمک میکنه که بتونید در انحصار خودتون داشته باشید. امریکا یه قاره است و بسیار هم پیشرفته است, بنابراین اگر بتونید یه کسب و کار با ایده اتون اونجا راه بندازید احتمال داره که یک انسان بسیار موفق بشید. مزیت ثبت اختراع در امریکا نسبت به بقیه جاها این است که اگر اختراعی در امریکا ثبت کنید در اکثر کشورهای دنیا نیز معتبر است درحالیکه اختراعات ثبت شده در بسیاری از کشورها در امریکا معتبر نیستند و نیاز است که دوباره در امریکا ثبت شود. فکر نمیکنم که لازم باشه بگم که اکثر کسب و کارهای جهانی اگر در امریکا دفتر نداشته باشند بسیار محدود خواهند بود. مثلا در نظر بگیرید کسب و کار در امریکا به جهان مثل تهران است به ایران. یعنی شرکت هایی که تهران دفتر ندارند واقعا حوزه فعالیت خیی محدودی دارند.

در مورد اقامت امریکا یه ویزا هست که مخصوص افراد مخترع و پژوهشگرها شناخته شده جهانی یا دارندگان مدال های بین المللی هست. ثبت اختراع میتونه در گرفتن این ویزا تاثیر داشته باشه اما مطمئنا این نیست که اگر کسی رفت یه اختراعی ثبت کرد توی امریکا دیگه این ویزا بهش تعلق میگیره. گرفتن این ویزا اصلا کار ساده ای نیست و یه نفر باید خیلی شناخته شده و یه شخصیت بین المللی یا یه ویژگی خیلی خاص داشته باشه که بتونه اقدام کنه. امیدوارم جواب سئوالتونو گرفته باشید.

اگر فکر اقامت هستید راه های سرمایه گذاری و یا حتی ویزاهای کاری شاید گزینه های مناسب تری باشند.

برای اپلای چند تا مقاله خوبه؟

همونطوری که میدونید مقاله داشتن برای بعضی از رشته توی اپلای خیلی خیلی مهمه. داشتن یه مقاله نشون میده که شما میتونید تحقیق کنید و میتونید نتایج تحقیقتون رو با جامعه جهانی در میون بذارید. از آنجایی که در مقاطع تحصیلات تکمیلی دانشجو نیازمند دارد تا تحقیق کردن را بداند (یا یاد بگیرد) کسی که بتواند تحقیق کند در اولویت پذیرش ها قرار میگیرد. بنابراین در خوب بودن مقاله داشتن در اپلای شکی نیست اما اینکه چند تا مقاله خوبه رو باید گفت که فاکتور اپلای هیچ ربطی به تعداد مقالات نداره بلکه به کیفیت مقاله مربوط هست. شما ممکنه که 100 تا مقاله بی کیفیت داشته باشید و در هر کنفرانس نامعتبری چاپ کرده باشید, این نه تنها کمکی نمیکنه بلکه نشون میده که شما آدمی هستید که هیچ برای کارتون ارزش قائل نیستید. برعکس ممکنه که فقط 1 مقاله ژورنال در یک ژورنال خوب و یا 1 مقاله کنفرانس در یک کنفرانس شناخته شده جهانی داشته باشید. در واقع کیفیت برتر از کمیت است. گفته میشه که برای یک محقق سالی 1 الی 2 مقاله ژورنال (یعنی حدود هر 6 ماه یکی) مناسب است. حالا در نظر بگیرید که بعضی ها میان میگن که ما سال دوم دانشگاه 6 تا مقاله ژورنال داریم. خب احتمال خیلی زیاد این مقاله ها یا کار ایشان نبوده یا اینکه خیلی کارهای بی کیفیت و سطحی و بی ارزشی بوده. این موضوع حتی میتواند تاثیر منفی هم داشته باشد. جالب است بدانید که بعضی ژورنال ها قبل از چاپ مطلبی بررسی میکنند که نویسنده آن قبلا چه مطالبی را منتشر کرده است و در صورتی که مطالب اکثرا بی ارزش باشد, حتی اگر کار ارائه شده به آن ژورنال با ارزش باشد, به خاطر نویسنده آن را رد میکنند.
البته شما خیلی نگران این موضوع نباشید زیرا تا وقتی که کسی حداقل 10-15 تا مقاله منتشر نکرده باشد نمیتوان نتیجه گیری کرد که این فرد در چه سطحی قرار است کار کند و شما وقتی اول راه هستید خیلی هم خوب هست که چندین مقاله در کنفرانس های داخلی و خارجی داشته باشید تا نشان دهید که میتوانید مقاله بنویسید (نه اینکه کارهای بی ارزشی انجام داده باشید) و سپس نهایت سعی اتان را انجام دهید تا در یک ژورنال یا کنفرانس top-tier یک مقاله خیلی خوب و ارزشمند را منتشر کنید. در چنین شرایطی مشخص می شود که شما مسیر درستی را در ادامه کار علمی و پژوهشی خود دنبال میکنید که برای دانشگاه ها و اساتید آنها هم بسیار مهم است.

کنفرانس بهتر است یا ژورنال

اینکه کنفرانس بهتر است یا ژورنال را نمیتوان نظر قطعی داد. در مواردی کنفرانس هایی هستند که از ژورنال ها هم بهتر هستند و پذیرش مقاله در آنها به مراتب سخت تر از ژورنال ها هستند. کنفرانس هایی که بسیار مشهور هستند و افراد بسیار سرشناسی در آنها هستند معمولا از این دست هستند. اما به طور کلی میتوان گفت که مقالاتی که ژورنال ها و مخصوصا ژورنال های ISI باشند از همه کنفرانس هایی که در سطح جهانی شناخته شده نیستند بهتر است. در صورتی که کنفرانس ها یا ژورنال ها را نمیشناسید بهتر است با اساتید دانشگاه ها و مخصوصا کسانی که بیشتر کارهای تحقیقاتی انجام میدهند مشورت کنید.

ارائه مقاله به ژورنال ها

ارائه مقاله به ژورنال نیازمند زمان بیشتری نسبت به کنفرانس است. معمولا کارهایی در یک ژورنال ارائه می شوند که کامل شده اند و میتواند نتیجه 6 ماه یا یک سال یا حتی سالها تحقیق باشد. قبل از ارائه یک مقاله ژورنال مفصل معمولا یکی دو بار قسمت هایی از آن (بسته به نوع ژورنال از 25% تا ماکزیمم 70%) در کنفرانس ها ارائه میشوند. بنابراین این خیلی رایج است که قسمت هایی از یک مقاله ژورنال قبلا منتشر شده باشد. تفاوت اصلی ارائه در ژورنال مفصل تر بودن مقاله و عدم نیاز به ارائه حضوری می باشد. همچنین بسیاری از ژورنال های امروز مقاله شما را به رایگان چاپ میکنند. اگرچه اگر ژورنالی پولی باشد دلیل بر خوب بودن یا بد بودن آن نیست اما به طور کلی اکثریت ژورنال هایی که برای چاپ مقاله پول درخواست میکنند چاپ را در ازای پول انجام میدهند و کارشان بی ارزش است زیرا خوانندگان معتبری ندارند. البته بعضی ژورنال های خاص و بسیار سطح بالا هم هستند که پول بسیار زیادی هم در ازای مقالات میگیرند و در چاپ مقالات شدیدا وسواس دارند.
از سایت isiwebofknowledge می توانید برای پیدا کردن ژورنال ها استفاده کنید. سایت های منتشر کننده های معروف نیز مانند Elsevier و Springer و... نیز لیست ژورنال های خود را به همراه اطلاعات مفید دیگری در مورد آن ژورنال ها ارائه می دهند.

نکاتی در مورد ژورنال ها

1- سطح ژورنال ها را می توان تا حدی مشخص کرد. فاکتور impact factor معیاری پذیرفته شده برای سطح ژورنال ها می باشد. این فاکتور ضریب تاثیر مقالات یک ژورنال را محاسبه می کند و هر چه بالاتر باشد نشاندهنده سطح کیفی بالاتر ژورنال است. برای رشته های مختلف عدد impact factor می تواند متفاوت باشد و مثلا برای یک زمینه عدد 1 عدد بالایی است در حالی که در زمینه دیگر عدد 2 عدد متوسطی در نظر گرفته می شود. بنابراین باید بر اساس رشته بررسی کرد که کدام ژورنال بهتر است.
2- چاپ مقاله در ژورنال زمان بسیار طولانی لازم دارد. بعد از تسلیم مقاله به ژورنال بین 3 ماه تا 7 ماه طول میکشد تا اولین جواب را به نویسنده بدهند. این جواب می تواند رد (reject), اصلاح عمده (major revision) یا اصلاح اندک (minor revision) یا پذیرش (accept) باشد. حالت accept خیلی خیلی کم پیش می آید. حالت reject هم در صورتی که سطح ژورنال به درستی انتخاب شده باشد و مطلب مرتبط با ژورنال باشد بسیار کم پیش می آید. حالت اصلاح عمده وقتی است که مقاله نیازمند تغییرات اساسی برای اعتبارسنجی آن می باشد. به عبارت دیگر از نویسنده درخواست می شود که مطالبی را به مقاله اضافه کند تا فهم آن آسانتر شود و یا حتی ممکن است درخواست شود تا آزمون های بیشتری انجام شود. در این حالت مقاله بعد از تصحیح توسط نویسنده دوباره به ژورنال داده می شود و اینبار طی فرآیند کوتاه مدت تری (مانند 2-3 ماه) مقاله دوباره بررسی می شود و نتیجه آن به نویسنده اعلام میشود. حالت اصلاح اندک وقتی است که محتوای مقاله قابل قبول می باشد اما نیازمند تغییرات جزیی و یا توضیحات جزیی در پاره ای از قسمت ها برای روشن تر شدن مطلب است. مقاله بعد از تصحیح دوباره بازبینی و review نخواهد شد.
3- ژورنال هایی که open access هستند معمولا غیر معتبر هستند و ژورنال هایی که دارای نمایه های ISI هستند معمولا معتبر هستند.  البته هر ژورنال ISIیی معتبر نیست اما اکثریت آنها معتبر هستند.
4- قانون نانوشته ای است که ژورنال ها تمایل دارند که مقالاتی را منتشر کنند که در رفرنس آنها مقالاتی باشند که قبلا در همان ژورنال منتشر شده اند. اگر شما قصد چاپ کردن مقاله ای در ژورنال خاصی را دارید بهتر است که از مقالاتی که قبلا در آن ژورنال منتشر شده اند برای کارتان استفاده کنید. ممکن است بگویید که این عادلانه نیست اما دو دلیل اصلی وجود دارد. یکی اینکه خوانندگان این ژورنال ها هم تمایل دارند که مقالاتی را بخوانند که مشابه آن ها را در آن زمینه خوانده اند. دوم اینکه این کار به ژورنال اطمینان میدهد که مقاله شما به احتمال خیلی زیاد مرتبط با فیلد کاری آن ژورنال است و حتی کسانی را که بتوانند کار شما را به درستی ارزشیابی کنند نیز راحتتر می توانند پیدا کنند زیرا که قبلا با آنها تماس داشته اند.
5- بعضی ژورنال ها از شما میخواهند که داورهایی را برای آنها معرفی کنید که بتوانند کار شما را ارزشیابی کنند. بنابراین بهتر است که اگر میتواند اسم حداقل 3 نفر را از اساتید یا کسانی که میتوانند کار شما را ارزشیابی کنند از قبل پیدا کنید و حتی بد نیست که در موقع سابمیت اولیه مقاله به ژورنال اسامی خود را نیز ارائه دهید.
6- کشورها در ژورنال بسیار مهم هستند. متاسفانه کشور ما ایران به دلیل تحریم های علمی مشکلاتی را از نظر انتشار مقاله دارد. مثلا طبق قانون کشور امریکا کسانی که در امریکا مقالاتی که از ایران آمده است را ارزشیابی میکنند اجازه ندارند چیزی بگویند که ارزشی را به مقاله اضافه کند. بنابراین ممکن است مقاله شما از یک ژورنال امریکا بدون هیچ دلیل و توضیحی از طرف آنها (و یا توجیهاتی بی سر و ته) ریجکت شود. کشورهای آسیایی و مخصوصا چین دارای reputation خوبی در ژورنال ها نیستند و ژورنال های این کشورها (حتی اگر ISI باشد) معمولا کم ارزش تلقی می شود. در عوض ژورنال های کشور امریکا جزو معتبرترین ژورنال های جامعه بین المللی هستند. در حال حاضر ژورنال هایی در کشورها کانادا و استرالیا به دانشجویان ایرانی بیشتر توصیه می شوند (اگرچه این کشورها هم بعضا قوانین نانوشته ای در مورد ایرانی ها دارند)