زیر آسمان خدا

این وبلاگ داستان یک پسر ایرانیه که تصمیم گرفت بره امریکا و برای این کار دو سال اپلای کرد تا بالاخره پذیرش گرفت و ...

زیر آسمان خدا

این وبلاگ داستان یک پسر ایرانیه که تصمیم گرفت بره امریکا و برای این کار دو سال اپلای کرد تا بالاخره پذیرش گرفت و ...

شهوت مقاله ژورنال در ایران

  • میخوای اپلای کنی؟ مقاله ژورنال ISI نداری؟ اصلا بهت پذیرش نمیدن که!
  • من سال سوم لیسانسم 8 تا ISI دارم!
  • توی دو سال گذشته 5 تا ISI چاپ کردم و 3 تاش هم داره ریویو میشه!
  • از توی تزم 3 تا ژورنال ISI در آوردم!
  • دانشجویان عزیز توجه کنند که برای فارغ التحصیلی در مقاطع دکترا چکیده 3 مقاله ژورنال ISI خود را ضمیمه پرونده کنند. به دانشجویانی که کمتر از 3 مقاله داشته باشند اجازه دفاع داده نخواهد شد.
  • رشد علمی کشور از همه کشورهای جهان بیشتر است! ما در سال گذشته n تا مقاله ISI داشتیم. خود خارجی ها هم تعجب کردن از این همه فعالیت پژوهشی ایران!
  • چند تا ISI داری؟

احتمالا همه مایی که در مقاطع بالاتر از لیسانس درس خوندیم از این جملات زیاد شنیدیم. این مدت توی سایت های دانشگاه ها با اساتیدی برخورد کردم که فقط و فقط کار تحقیقیشون براشون مهم بود و آدمای بسیار موفقی هم توی زمینه های خودشون هستند و جالب اینجاست که نگاه میکنی میبینی مقاله های ژورنال بعضی هاشون از تعداد انگشتان دست هم فراتر نمیره.

مثلا اینو نگاه کنید:

http://alex.smola.org/papers.html

ایشون در کل فعالیت پژوهشی اشون فقط 1 ژورنال داشتن که اونم نگاه کنید کار اصلی خودشون نیست. نرفتم یه استثنا بیارم بلکه از اینا توی سایت های دانشگاه ها زیاد پیدا میشه. کسانی که نتیجه کارشون مهمه و نه تعداد مقالاتشون. 


متاسفانه سیاست های غلط بعضی دانشگاه ها توی کشور ما باعث شده که هر کسی بدون هیچ دانش درستی بشینه و توی هر زمینه ای یه مقاله ای بده و اظهار نظر کنه و بعد نگاه میکنی میبینی که هزاران هزار مقاله هر سال ارائه میشه که هیچ توجهی به هیچ کدومش هم نمیشه. البته برای کسی که میخواد شروع کنه و کارهای اولش هست خیلی خوبه که آشنا بشه چطوری بنویسه و اصلا پژوهش چطور انجام میشه اما اینکه ملاک معیار ما شده تعداد مقاله بسیار ناشایست هست. از اون خنده دار تر اینه که همه متوجه شدن این تعداد مقاله ها شاخص هیچی نیست آمدند و شاخص های دیگه ای مثل درصد مقالاتی که کنفرانس اکسپت میکنه و ... رو توی فرمول های مسخره ای برای ارزیابی کارهای علمی درست کردند. 

این علاقه شدید و بیمارگونه به نوشتن مقاله باعث شده که اکثر ما به جای اینکه توجه کنیم که اصلا نتیجه این کار به چه دردی میخوره یا به درد کی میخوره بیاییم هر چی که به ذهنمون میرسه و حالا درست هست یا نیست رو با چهار تا آمار جمع کردن و نمودار مقاله کنیم و منتشر کنیم. اینه که میبینید سال به سال به تعداد مقالات افزوده میشه اما هیچ پیشرفت محسوسی در پژوهش های کشور به وجود نمیاد. به نظر شما توی همچین کشوری میشه امید به کار علمی خوب و کارآمد داشت؟


-----------------------------

پاورقی: واژه شهوت در عنوان ابداع من نیست و از یکی از نوشته های قدیمی گرفته شده و یادم نیست که حرف چه کسی هست, شاید ملاصدرا, شاید آقای حسن زاده آملی و شاید ...

نظرات 1 + ارسال نظر
شاهین یکشنبه 8 آبان‌ماه سال 1390 ساعت 10:00 ب.ظ

کاملاً باهات موافقم. منم هیچی مقاله ژورنال ندارم. یه کنفرانس خارجی دارم. اون قدر منو ترسوندن که می خوام یه مقاله ژورنال بدم. دوستم پارسال با یه کنفرانس داخلی فول فاند از آمریکا گرفت.

حالا ژورنال بدی که ضرر نمیکنی. منم به هر کی گفتم گفت ژورنال بدی حله. اما الان اصلا این فکر رو نمیکنم. حالا امسال هم تلاش کنیم ببینیم خدا چی میخواد.

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد