زندگی کارگر ساده توی والمارت

چند وقت پیش با یکی از ایرانی ها آشنا شدم که توی والمارت کار میکرد. کار ایشون جا به جا کردن کالاها و چیدن اونا توی قفسه ها و تگ زدن قیمت ها بود. این کاری هست که هر آدم تحصیل نکرده ای میتونه به دست بیاره (نمیگم همه به دست میارن اما میشه بدست آورد). درآمد ایشون طبق گفته خودشون برای کاری که تمام وقت هم نبود ماهی 1300 دلار بود. از این 1300 تا 550 تا برای خانه و آب و برق و گاز پرداخت میکردند و حدود 150 دلاری هم خرج ماشین بود (بنزین و بیمه). خرج خرد و خوراک هم با پست قبلی خودتون میتونید حساب کنید. بماند که همسرشون هم کار میکردن و ایشون هم ماشین خودشونو داشتن و تقریبا ماهیانه 3000 دلار درآمد خانواده اشون میشد. حالا شما خودتون قاضی که واقعا کارگر ما توی ایران همچین درآمدی داره که خرجش با کارگر اینجا یکیه؟ جدا شرمنده ام بگم که هموطن من ویزا میگیره و به امید اینکه اینجا توی والمارت کارگری کنه بلند میشه میاد اینجا. بعد هم با افتخار میگه من اینجا زندگیم مینیمم 2-3 برابر بهتر از ایرانه و نگرانی اینو هم ندارم که پولم هر سال نصف بشه. نمیگم راحت آمده, نمیگم راحت کار پیدا کرده, نمیگم الانم داره راحت زندگی میکنه, میگم چرا اینقدر سطح زندگیش فرق باید کنه که کار اداریشو توی ایران ول کنه و بیاد اینجا یه کاری کنه که حتی تحصیلات هم نمیخواد؟

چیزی که من دیدم اینه که کسی اینجا واقعا زندگی سختی داره که هیچ کاری نداشته باشه (نتونه حتی توی والمارت کار گیر بیاره) اونم تازه با بیمه بیکاری ای که میگیره زندگیش به صورت نرمال میگذره. فکر نمیکنم مثل ایران کسانی باشن که بگن ما سال به سال نمیتونیم برای خانواده امون گوشت بخریم یا شبا نون خشک میزنیم توی آب و میخوریم از شرم نمیتونیم دستمون رو جلوی کسی دراز کنیم. بحران بیکاری بدون تعارف برای کسی هست که کار بلد نباشه. اصلا بیکاری اینجا رو با ایران خودمون مقایسه نکنید. اینجا نمیان آمار بیکاری رو بر اساس هر کسی که کمتر از  1 ساعت در هفته کار میکنه حساب کنن. اینجا فقیر داره بدبخت بیچاره داره اما هرگز سختی ای که فقرای ایران (حتی قشر کارگر ایران) میکشه نمیدونن چی هست.