زبان زبان زبان زبان

اگر واقعا قصد خارج رفتن داشته باشید, چه تحصیلی و چه غیر تحصیلی, مطمئنا زبان رو لازم خواهید داشت. برای هر کسی که میخواد بره میگم, از همین الان زبان رو جدی دنبال کنید. میتونید کلاس برید, میتونید توی خونه بخونید. فیلم ببینید, کتاب داستان بخونید. هر کاری که میتونید کنید. واقعا باید روزی 2-4 ساعت وقت بذارید که مستمر هم باشه. نه اینکه یک هفته بخونید, یک هفته هیچی نخونید. من خودم چون خیلی به زبان علاقه داشتم, با خودم گفتم که چه بخوام برم و چه نخوام برم دوست دارم که زبانم بهتر بشه. بنابراین با علاقه خوندم.

پس نگران این نباشید که ای وای من چند سال باید عمرم رو بذارم که اپلای کنم آیا بشه و آیا نشه. شما این زمان رو کاملا مفید زبان میخونید و قول میدم اینقدر چیزای جدید یاد بگیرید که پشیمون نشید. من خودم با وجود اینکه دیگه پذیرشم رو هم گرفتم هنوز دوست دارم که برای GRE بخونم.

وقتی که تصمیم گرفتم اپلای کنم تقریبا یکسال قبل از اولین امتحان تافلم بود. سطح زبان من در حد دبیرستان بود. یعنی کلاس زبان بیرون که هیچوقت نرفته بودم (به جز الفبا سال سوم دبستان) هر چیزی هم یاد گرفته بودم همین درسهایی بود که توی راهنمایی و دبیرستان و یه کمی هم دانشگاه خونده بودیم. سر همین زبان افتضاح نتونستم دو تا مقاله درست هم بنویسم. هر جا مقاله میفرستادم همه ریویورها اولین ایرادی که میگرفتن این بود که انگلیسیش خیلی ضعیفه و کلا باید بازنویسی بشه! از نظرات ریویور ها میشد فهمید که بعضی حتی موضوع رو هم نفهمیدن که چی هست. یعنی زبان تا این حد خراب بود! (پست مربوط به تافل رو حتما بخونید)

زمان و زبان

اپلای نیاز به زمان داره. زمان کافی باید برای این کار بذارید. میگم زمان کافی یعنی واقعا باید زمان بذارید. روزی 3-4 ساعت مفید حتما لازمه. متاسفانه خیلی نمیتونید زمان رو در روز بیشتر کنید و باید در سال بیشتر کنید. مثلا نمیتونید بگید من روزی 12 ساعت درس میخونم به جاش 6 ماهه تمومش میکنم.
اینکه چقدر باید وقت بذارید برای اپلای کاملا بستگی به سابقه قبلی شما داره. من نمیتونم به شما زمان بدم و این خودتون هستید که باید بشناسید که چقدر زمان لازم دارید.

ولی بذارید خیالتون رو از همین اول راحت کنم که اگر رزومه و معدل خوبی دارید, برای اپلای سختترین کار همینه که بتونید نمرات امتحانای زبان و جی آر ای رو هر چقدر که میتونید بالا بگیرید. بنابراین زمانی که لازم دارید زمان خواندن انگلیسی هست. کسی که از بچگی کلاس زبان میرفته, مسلما زمان کمتری لازم داره تا کسی که در حد دبیرستان بلده.

من فکر میکنم برای کسی که معدل 15-16 به بالا داره این تقریبا زمان لازم برای پذیرش هست.
برای اروپا 1-2 سال
برای آسیا (مالزی) 1 سال
برای کانادا 2-3 سال
برای امریکا 3-4 سال

این ها حدود زمان هایی هست که فکر میکنم که یه نفر لازم داره که جایی که میخواد پذیرش بگیره. من یه تخمین بهتون میدم. ممکنه یه نفر خیلی وضع زبانش خوب باشه که بتونه یکساله هم امریکا پذیرش بگیره. مثلا باید یکساله پذیرش بگیرید یا دو ساله پذیرش بگیرید این رو بدونید که ممکنه نتونید. شاید مجبور بشید 3-4 سال زمان بذارید. بنابراین این آمادگی رو داشته باشید که یک زمان بسیار طولانی رو در این پروسه بگذرونید که بیشتر این زمان هم مربوط به خواندن زبان هست. (پست بعدی رو حتما بخونید.)

امتیازهای منفی عامل بازدارنده نیست

فرض کنید که شما مدیر دانشگاه شریف هستید و یک نفر از مثلا افغانستان مدارکشو رو فرستاده که شما قبولش کنید. اگر معدل این آدم 12 باشه چه فکری میکنید؟ اگرچه ممکنه این آدم یه نخبه به تمام معنا باشه اما اولین چیزی که به ذهن آدم میرسه اینه که درسخون نیست, اگر درسخون نیست پس چرا باید شما شریف قبولش کنید؟ بعضی چیزا امتیازهای منفی هستن. اول بشناسیم, دوم ببینیم چکارشون میشه کرد.

معدل کم: با عرض معذرت از کسانی که معدل های بالایی نگرفتن در سال های دانشگاهشون نگرفتن (زیر 15 یا 16). متاسفانه کار شما خیلی سخت تره و این شرایط مثل یک عامل بازدارنده برای دانشگاه هاست. شما باید 1-2 سال به زمان اپلای اضافه کنید و یا یک سابقه درخشان در یک چیزی داشته باشید که بتونه اون معدل کم رو پوشش بده.

فاصله زیاد بین درس: به علاوه فاصله زیاد بین درس ها هم خودش یک امتیاز منفی هست. کسی که چندین سال درس نخونده و یا سر کار رفته یا نرفته این شبهه رو برای دانشگاه مقصد به وجود میاره که شاید به درس علاقه نداشته. البته قابل توجیه هست ولی باز کار رو سخت میکنه.
نمرات بسیار پایین در دروس اصلی مخصوصا ریاضی: حتی اگر معدلتون بالای 17 هست ولی درس های اصلی رشته اتون رو با 10-12 پاس کردید مطمئنا برای اپلای مشکل خواهید داشت و شرایطتون مشابه اونایی میشه که معدل کم دارن.

من چون خودم نه معدلم کم بود و نه فاصله زیاد بین درس هام بود نمیدونم اونایی که این وضعیت رو دارن از نظر پذیرش گرفتن در کجا قرار میگیرن. اما دیدم کسانی که با معدل 12 تونستن از امریکا فاند کامل هم بگیرن. پس این عوامل بازدارنده نیستن.

فقط کسانی که در این شرایط هستن یک سال یا بیشتر از کسانی که معدل بالایی دارند عقب هستید که باید جبران کنید. این جبران کردن هم فقط از طریق بهبود رزومه, کسب نمره بالا در امتحان های زبان و GRE و ... هست.

در کل بدونید که دانشگاه مقصد باید بگه "درسته که معدلش کمه اما..." یعنی یه چیزی داشته باشید که براشون بدرخشه. اگر نیست یا نمیتونه باشه از همین الان از راه اپلای برگردید که اشتباه میرید. اگر میتونید داشته باشید, بدونید که بازم کار راحتی ندارید و تقریبا باید 2 برابر کسی که معدل خوبی داره زحمت بکشید. خود اپلای سخته, دیگه 2 برابر زحمت کشیدنشو خودتون ببینید چقدره. اگر میتونید که بسم الله.

ببخشید بیشتر از این نمیتونم توی این زمینه نظر بدم چون خودم توی این شرایط نبودم و کسی رو هم از نزدیکانم ندیدم که بوده باشن.

اپلای برای همه است

اینطوری نیست که فقط نخبه ها و المپیادی ها بتونن اپلای کنن و قبول بشن.

خیلی کم پیش آمده از دوران راهنمایی به اینور که من شاگرد اول بوده باشم. اگرچه همیشه معدلم خوب بود اما توی دبیرستان شاید 4-5 میشدم. پیش دانشگاهی یه جای خفن بودم فکر کنم توی کلاس از 40 نفر 39م بودم! توی دانشگاه آزاد شاید همیشه 4-5 کلاس بودم و دانشگاه دولتی فوق لیسانسم هم شاید از یه کلاس 40 نفری من 10-15 بودم. رتبه کنکورم حدود 12000 بود (بله سه تا صفر داره!) که مجبور شدم برم کاردانی دانشگاه آزاد. کاردانی به کارشناسی دانشگاه آزاد رتبه ام حدودا 5 شد (توی دانشگاهی که قبول شدم) رتبه ارشدم هم تک رقمی شد که البته چند ماه واقعا خوندم برای کنکور ارشد. بنابراین فکر نکنید که اپلای فقط برای دانشجوهای شریف یا شاگرد اول ها و المپیادی هاست.

اما خب مراتب داره. مثلا اون شاگرد اول شریفه میره برکلی و استنفورد, من میرم یه دانشگاه متوسط امریکا, داداشم که دانشگاه آزاد بوده با معدل 15 میره ایتالیا و... یعنی آدم اگر تلاش کنه بالاخره یه جایی میره حالا یکی بالاتر و یکی پایینتر. مهم اینه که آدم کم کم جایگاهش رو متوجه بشه و همونجا اپلای کنه.

پیش فرض های من در مورد کسی که مطالب رو میخونه

چیزهایی که مینویسم برای همه در همه شرایط به درد نمیخوره. برای همین سعی کردم یه کم از پیش فرض هایی که ممکنه توی ذهنم باشه رو اول بگم.

انتظار نداشته باشید که تجربیات من دقیقا منطبق بشه با تجربیات شما. هر کسی شرایط خودشو داره.

احتمالا مطالبی که من مینویسم این پیش فرض ها رو لحاظ کردم.

• معدلش کمتر از 15 دیگه نباشه. (چه آزاد چه دولتی)
• زبان رو مینیمم در حد دبیرستان بلده و شدیدا علاقه و استعداد هم داره که یاد بگیره.
• اگر میخواد فوق لیسانس بخونه, میتونه بدون فاند بخونه و یا حداقل یکسال بدون فاند باشه.
• اگر میخواد برای دکترا بخونه, میتونه یکسال بدون فاند بخونه.
• رشته اش فنی یا نزدیک به فنی باشه.
• یه دانشجوی معمولی (نه تنبل, نه نخبه) باشه.

نه اینکه فکر کنید که مثلا من که نمیتونم هزینه یکسال دکترامو بدون فاند بدم پس دیگه این مطالب به دردم نمیخوره. مطمئنا مطالب به دردتون میخوره اما در نظر بگیرید که یه عالمه زحمت کشیدید و اپلای کردید و یه دانشگاه خوب هم قبول شدید اما فاندش جور نشد, در این شرایط یا باید بدون فاند برید و یا باید یکسال دیگه صبر کنید. برای کسانی که این شرایط رو ندارن به ازای هر کدوم یکسال به زمان اپلای میتونن اضافه کنن. یا اگر مثلا توی یک رشته خاص شاید یه نفر نتونه هیچوقت پذیرش بگیره یا یک رشته دیگه بشه 6 ماهه هم پذیرش گرفت, ولی مثلا محاسبات زمانی من احتمالا فقط در مورد رشته های فنی جور در بیاد.